Koh Chang de eerste dagen.....

Koh Chang - een perfecte start

21 juli - zaterdag - zijn we einde middag in Koh Chang aangekomen. Nu - 23 juli - lijkt het wel een eeuwigheid geleden. ietsje meer dan twee dagen. Gevuld met overwinningen, verrassingen, slechte Wifi, schrik en vooral ook een gevoel van ‘wauw’.

Strand - zee  & die rode vlaggen staan er niet voor niks

Vanuit ons huisje kunnen zeemeermin Maxe en strandjutter Senna direct de zee in in de golven spelen. Ze hebben ieder een enorme band - Maxe een eenhoorn en Senna een donut en daarmee spelen ze in de golven. Er staan overal rode vlaggen omdat de zee zo ruw is maar bij de rondleiding in het hotel hebben ze ons verteld dat het ok is als we maar niet te ver gaan. Met het concept van riptides stevig in het achterhoofd bewaken we ons kroost als havikken en wisselen we elkaar bij toerbeurten af. 

Tot vandaag. Ik was een rondje aan het lopen - Lau keek even op haar telefoon. Vervolgens stonden Senna en Maxe volledig overstuur op het balkon. Na een hoop ‘rustig nou’ kwam het hoge woord eruit: ze waren aangesproken op het strand door een Thaise meneer die hen plaatjes had laten zien van dode, verdronken mensen. Shit. Naar de receptie. ‘Wat gebeurt hier?!’  Het blijkt personeel van het resort. Gisteravond is er een ongeluk gebeurt. Daarom halen ze vandaag iedereen uit het water. Goede intentie. Slechte uitvoering. Kids zijn er nog van overstuur. Doel bereikt. In de zee wordt niet meer gespeeld. Jeetje wat schrikken. Die rode vlaggen zijn er dus toch niet voor niks. Nader onderzoek wijst uit dat de Riptides hier niet van gisteren zijn. Er verdrinken regelmatig mensen….We hebben bij de receptie wel even uitgelegd dat kinderen nachtmerries bezorgen niet helemaal past bij onze wijze van opvoeding. Waarvan akte. 

Maargoed. Voetjebaden dus. En dan toch maar het (ook heel erg mooie) zwembad ontdekken. Daar mogen de donut en de eenhoorn gelukkig ook in….

Verkeersveiligheid en brommers

Hoewel ons resort behoorlijk perfect is zijn we er al snel achter dat het eten niet helemaal onze Thaise droom is. 

Omdat het hier stikt van de brommertjes en omdat het huren van zon ding bijna niks kost heb ik Lau weten over te halen: wij moeten ook zo’n ding om het eiland te verkennen.

Senna zag het niet zitten. Lau was erg terughoudend. Maar we gingen. Eerst een stuk of wat oefenrondjes op de parkeerplaats. Toen (links) crossen op de weg. Ik voorop in eerste instantie. Maar toen ik Lau even de gelegenheid gaf kwam de speeddevil in haar boven en scheurde ze als een volleerde Thai de straten van Koh Chang door. Respect.

En die helm? Die is wel heel erg warm. Living life on the edge - zonder helm ook heel fijn. 

Bij het eten ‘savonds hoorden we dat de verkeersveiligheid op Koh Chang niet best is. En terwijl de eigenaar dat vertelde gebeurde er een stukje verderop een ongeluk. De betrokkenen bleven liggen.  Wij bleven aan tafel zitten om het tafereel niet te hoeven aanschouwen (er was hulp ter plaatse hoor - maar kennelijk was het geen fijn schouwspel voor onze kids - daarom). Maar de schrik zit erin. Savonds nemen we voortaan een taxi. 

Regenseizoen

Dat het hier regenseizoen was dat wisten we. Hoe heftig dat regenseizoen hier is hebben we (lees ik - want reisleider) misschien een beetje onderschat. Het weer is heerlijk. Eigenlijk overdag en s’avonds dezelfde temperatuur. Lekker straf zeewindje en het constante geluid van een stevige branding (gecombineerd met die wapperende rode vlaggen)

Voor ons als net startende reizigers kan het - om te acclimatiseren - eigenlijk niet beter. We worden wel bruin maar verschrompelen niet in de zon - we hebben het warm maar niet zinderend heet - we kunnen slapen zonder airco om ook de slijmvliezen een beetje te laten wennen aan alle in airco - uit airco temperatuur overgangen. Het is nergens druk. Het strand is van ons. Het zwembad meestal ook. Regen hebben we (nog) niet gezien. 

Wat we onderschat hebben is de zee. De wind is echt straf. De golven zijn echt meters hoog. De rode vlaggen hangen er dus niet voor niks en de stranden zijn dus mooi maar eigenlijk niet geschikt als zwem en of snorkel strand (tenzij voetjebaden in de warme zee ook telt). Ook mijn duikavontuur valt een beetje in het water. Koh Chang’s belangrijkste attracties zijn niet te bereiken vanwege de hoge golven. Er wordt gedoken (daarover morgen meer) maar alleen maar in een beschut reservaat ca. 2,5 uur varen door de golven hier vandaan….. zicht ca 4 meter. Voor de duikers onder ons: het zicht op Vinkeveen is dus aanzienlijk beter…. 

Dus… samenvattend… als je de duik teleurstelling en de rode vlaggen even achterwege laat is zo’n low season een redelijk perfecte start te noemen van onze reis. Wij gaan de rest van de dagen hier vullen met het eiland verkennen en lekker eten!!!

Slechte Wifi en onze Wifi kids

Het aangekochte package op de luchthaven bleek toch niet helemaal beperkt. Nadat ik highspeed foto’s en filmpjes heb zitten uploaden kom ik erachter dat het lowspeed wordt zodra je de - in mijn geval - 6G passeert. 

Een verkenning van de lokale Wifi levert treurige resultaten op. Dramatisch. 

Gelukkig blijk ik - het duurt even maar dan heb je ook wat - voor een luttele 100Bath (ca. 2,50 eur) er gewoon weer 10 GB bij te kunnen kopen. Hele aardige operators hier. Goed engels. Ik ben onder de indruk.

Beetje spijt heb ik wel van het besluit om op het vliegveld die kleine smurf van mij ongelimiteerd internet te verschaffen. Als ik niet oppas lopen zij (en Senna ook trouwens) hier alle mooie sites voorbij omdat het chillen op de telefoon toch wel een heel belangrijke levensbehoefte blijkt te zijn. Mijn kleine smurf heeft meer contact met het thuisfront dan ik - appt en belt zich suf - en wil het liefste de hele dag met Senna bouwen aan ‘hun’ Minecraft wereld. Ik probeer mild te blijven - de jetlag - en alle nieuwe indrukken -eisen nogal hun tol van Maxe. Ze heeft af en toe heimwee. Ze is af en toe behoorlijk stuurs en emotioneel. Dat komt allemaal best goed - we moeten gewoon even wennen. Dus laat ik zuchtend die telefoon maar toe - ik verwacht wel dat dat in Maleisie anders gaat lopen….. (en anders dan zorg ik daar wel voor…..) 

Intussen zorgen Lau en ik ervoor dat we ‘avonds tijdens het eten tegen over elkaar zitten. Dat geeft een fijner uitzicht dat het uitzicht op twee Minecraftende kids……

En soms… soms gooien we ze gewoon ff de zee in. Vinden ze ook leuk ;-)

Tot later! Morgen gaan we duiken.... we zullen zien hoe het gesteld is met dat zicht....