Melakka & Maleisië ‘by car’ - no worries we zijn er nog!!!

Na onze jungle avonturen vliegen we naar Kuala Lumpur. Omdat Maxe het duidelijk gehad heeft met de reis ontberingen heb ik de plannen omgegooid en voor vier nachten een beschaafd appartement gehuurd aan de kust van Melakka. Met een wasmachine (ik blij). En een aparte kamer voor Maxe (Maxe blij) En een fantastisch infinity pool zwembad op de 13e verdieping met super mooi uitzicht. (Vinden we allebei wel tof) Wij zitten op de 25e verdieping en ons balkon kijkt uit op zee en op ‘de Portugese settlement’ echt een supermooie plek. 

Ook huren we op het vliegveld een Auto. Niet een hele luxe en met een heleboel deuken en beschadigingen maar dat is eigenlijk wel een geruststellend gevoel. Ze rijden hier overwegend links (soms zit de oprit ook gewoon rechts en inhalen mag kennelijk vanaf welke kant je daar maar zin in hebt)

Sowieso is het rijden In Maleisië een hele gebeurtenis. Alles is natuurlijk net een beetje anders. Zo heb je een ‘highway card’ nodig om tol te kunnen betalen (kun je bij benzine stations kopen) en blijkt dat je met die kaart ook op veel plekken kunt parkeren (touch en go). De stoplichten hebben een timer zodat je kunt zien hoe lang je nog groen of rood hebt (goed idee) - maar oranje bestaat dus niet. Het gebruik van de rijbanen is mij vooralsnog onduidelijk. Mijn ervaring is: de linker rijbaan of de stopstrook is voor brommers, bellers, kletsverhalen met de buurtbewoners, oorpulken, parkeren, wachten en meer van dat. Niet de beste plek om te rijden dus. De rechterbaan is voor de maniakken of voor als je (liefst een km vantevoren) moet voorsorteren. En de middenbaan - die moet je dus hebben.... 

Aangekomen op plaats van bestemming ram ik de banaal hoge trottoir rand. Oeps. Ik check ff. Ee zat al een deuk dus deze kras valt hopelijk niet op ;-) 

De dame laat ons het apartement zien. Het zit in een super mooi gebouw met een winkelcentrum eronder. Ze heeft het over een Hilton Hotel en een zwembad. Wij zijn inmiddels al best wel moe en Maxe wil natuurlijk zwemmen 

Na het zwemmen gaan we op zoek naar iets te eten. Het is al laat en we (lees ik) worden knorrig van de lange - toch wel spannende dag. 

Welke verdieping we ook intoetsen. We komen alleen maar uit in leegstaande grote winkelcentra.  Beetje creepy. Echt. 

Ik bel de eigenaar. Die loodst ons naar de ‘food court’ in het winkelcentrum. Een Taiwanese take-out en een 7-eleven. Ik sla voor 25 euro aan drankjes en broodjes in (!!!!! Duur!!!!) en we nemen Taiwanese take-out mee naar het apartement. Daar eet Maxe uiteindelijk chipjes en ik eet drie happen tofu. De gekochte broodjes blijken gevuld te zijn met vis en de jam zo zoet dat je er een serieus tandprobleem aan overhoudt.  

Dus.... we moeten even wennen! 

Volgende ochtend na wat googlen een supermarkt gevonden. Daar verkopen ze ook westerse producten. Bij de zuivel sectie roept Maxe ‘YES mama ze hebben kaas’

We slaan in en besluiten zelf te koken vanavond. Pasta met broccoli. En wat was ie lekker! Maar wat is het duur om hier westers te eten (voor 45 euro boodschappen!?!?!) - ik merk al snel dat West Maleisië echt andere prijzen kent dan Borneo. De Pokémon kaarten kosten hier niet 3 maar 16 MYR!?!?!? 

Note to self: iedere keer als we van eiland of land veranderen lijkt het alsof we in een andere wereld stappen met nieuwe regels. Dat is wel iets om je mentaal een beetje op voor te bereiden. Het kost gewoon iedere keer een beetje tijd om ergens te wennen en een beetje te begrijpen waar je moet zijn. Zo kun je in Thailand tussen 14&17 geen bier kopen en verkopen ze in Maleisië overal bier en cola light behalve in de supermarkt (?). Het opwaarderen van je pre-paid kaart vereist eerst uitgebreide studie. Als je eenmaal weet hoe het werkt is het supersimpel. Geduld dus. Vaak. 

In Melakka doen we het rustig aan. Maxe is echt ff klaar en ik heb geen zin om haar aan haar haren mee te slepen naar een aantal toeristische attracties. We houden het dus bij de supermarkt & het zwembad de eerste twee dagen. 

Derde dag staat er een waterpark gepland. Maxe vindt het fantastisch. Ik vind het vooral een hele ervaring. Het is niet erg toeristisch. Ik voel me erg naakt in mijn bikini. Maar het was leuke waterpret! Savonds eten we vis in het Portugese dorp (toch een toeristische attractie) maar dat was niet het allergrootste eetsucces. 

De laatste dag is ‘Maxe’ dag. Op haar verlanglijstje staan ‘the Huskitory’ (knuffelen met Huski’s) - de Mac Donalds en de nagelsalon. 

Zo gezegd zo gedaan. Ik moet toegeven: de Huski’s waren echt een hoogtepuntje.... 

Vandaag zijn we na een rondje zwemmen vertrokken op weg naar Mersing. Dat is een kustplaatsje waar we morgen de boot nemen naar Tioman. Tenminste... als we dat halen. 

Want. Een klein uur buiten Melakka gebeurde datgene wat je liever niet wilt meemaken in het buitenland: een klapband. Ik heb onszelf ergens relatief veilig weten heen te manoeuvreren-voor zover als dat kan op de stopstrook die ook voor brommers is dan - en ben nu al meer dan twee uur aan het appen met het verhuurbedrijf. Zucht. Alles duurt hier lang. 

Na een kleine twee uur en een hoop locatie uitwisselingen is er er dan toch: de man op het witte paard met de kruk. Als een echte pro is de band in no time verruild voor een thuiskomer bandje. Hij legt me uit waar het tyre service center is en off we go!!! 

Maar toen waren we er nog niet. Want het is hier een bank holiday. Dus alles dicht - zeker ook de tyre centers. Ik begin een beetje de moed te verliezen. We zijn al bij twee benzine stations gestopt. Omdat het hier rimboe is zijn de locals het Engels niet bepaald vaardig. Dus ook dat zit niet mee. 

Bij weer een benzinestation rij ik perongeluk verkeerd. Ik kom in een achteraf straatje en zie een zeer shabby woning met een hoop auto onderdelen op straat. Op hoop van zegen dan maar. ‘Do you spreak English’? Nee schudt de jongen but wait. Hij haalt zijn vader. Een beetje shabby Chinees type. Maar... vloeiend Engels. Hij zegt dat ie gaat proberen ons te helpen. 

Voor ik het weet heeft hij onze ge-explodeerde band mee op de brommer genomen en rijd weg. Wij blijven achter in de shabby - tja - wat is het - soort van werkplaats huiskamer terras combinatie. 

Wanhopig roep ik de hulptroepen thuis op: hoe lang kan ik rijden met zo’n thuiskomertje? Best lang - blijkt - alleen niet zo hard. 

Hopen op het beste dan maar. En dat werkt! Een uur later is ie terug de Chinees. Met een nieuwe band!!! Yeah! Snel wisselt die hem om. Dan wil ie nog 5 keer met Maxe op de foto. Dan rijden we achter hem aan naar de ATM en bam! 50 eurie lichter maar oh wat zijn we blij! 

Precies 5 uur later, dus om 1730 kunnen we verder. Nog 2,5 uur voor de boeg... We stoppen in Kluang. Een gehucht / stad ergens halverwege. Daar gaan we eten in de Mall en op zoek naar Pokémon kaarten. En jawel hoor! Kassa! We slaan in voor een weeshuis. Maxe is superhappy en lijkt een beetje over de spanning heen te zijn. Ik ben nog helemaal shaky. Dat blijkt - ineens realiseer ik me dat ik de lichten heb laten branden. Als een gekko sjees ik naar de parkeerplaats en start de auto. Gelukkig. Hij doet het nog. Zuchtend stappen we in. Nog anderhalf uur. Dat blijken drie uur. We parkeren in Mersing voor de deur van het hotel om 2230. Maxe slapend. Ik helemaal gefokt. Want onze auto was niet alleen shabby - hij was ook heel vies. En in het donker was ik blij dat ik de weg nog zag. Het was een beetje zoals bij de wintersport - als je die laatste 50 km de berg op moet. Wat een haarspelden tegenvaller zeg - en dat zonder fatsoenlijk zicht. Ik ben echt - echt - echt zielsblij dat ik er ben. Onderweg kon ik alleen maar denken: niet nog een lekke band Please. Oef. Maxe slaapt. Ik zo ook. Moet nog ff ‘unwinden’

Been there done that. Driving in Malaysia - we survived!!!

Morgen vroeg op. Tioman here we come!!!

Xxx