Batang Ai - off the beaten track

Hier alvast het verhaal. De fotos’ volgen!!

Gisterochtend werden we weer vroeg door Ahmed opgehaald. Het lijkt inmiddels wel weer een week geleden. Raar hoe dat gaat met de tijd. Inmiddels zit ik op mijn balkon midden in het regenwoud in een luxe hotel dat gebouwd is zoals een longhouse een beetje na te stuiteren. 

De reis hierheen was lang en hobbelig. Alles bij elkaar zo’n vijf uur rijden. We hebben wat stops ingelast. We zijn eerst bij seminggoh natuurreservaat gestopt (een rehabillitatiecentrum voor oerang oetangs). Daar hebben we maarliefst 1 oerang oetang gezien. Kennelijk hadden we mazzel. Er zijn genoeg dagen dat ze zich helemaal niet laten zien. Wel veel interessante feiten (10x zo sterk dan wij en kunnen heel agressief zijn) en nieuwe dingen geleerd. Oh en krokodillen gezien....! 

Rond drie uur kwamen we aan op de Jetty. Daar werden we met een longboot (bijzonder wiebelige lange boot - lijkt een beetje op een roeiboot met een motor) opgehaald door onze gastheren. Vol gas naar de longhouse. Wauw. Wat een omgeving. We varen bijna een uur over een meer met de meest prachtige uitzichten om vervolgens uit te komen bij een beetje een aftands golfplaten gebouw. Met een steiger natuurlijk. Dat is hem dan. De longhouse. Een huis op palen dat heel erg lang doorloopt. Alle huizen hebben rechts hun eigen privé vertrekken en keuken maar delen een balkon. Het huis heeft etages en iedere etage wordt bewoond door een andere familie. In ons geval zijn het 10 families. Helemaal bovenin / achteraan zit

De gastenverdieping waar wij mogen slapen. De chief heet ons welkom. Beetje slikken wel. Ik had me op zich op het ergste voorbereid maar het valt dan ook niet mee. Beetje krakkemikkig gebouw en trapjes. Spinnen. Muskieten. Beetje aftandse matrasjes. Maar goed. Ze leggen er een schoon lakentje op en wijzen op een plastic kan met koffie. 

Geen signaal beschikbaar om dit te delen met iemand. Ook geen stopcontacten overigens. Savonds gaat we de motor aan dan hebben we een beetje licht en een ventilator. Maar die gaat als iedereen naar bed gaat ook uit. Gelukkig hebben we powerbanks.....

En het is heet. Heel heet. Dus gaan we zwemmen in het meer. Heerlijk. Het meer is zo warm dat het wel badwater lijkt. Super idyllisch liggen we hier te dobberen terwijl er een longboot arriveert met een tweede familie - ook Nederlands - met drie jongens in de leeftijd van Maxe. Al snel zwemmen we niet meer alleen. Het gezelschap is welkom en blijkt erg gezellig. Ook zij hebben een privegids, Lloyd. Ahmed en Lloyd gaan samen het diner maken in de keuken van onze verdieping. Het wordt een feestmaal voor alle famillies. Terwijl we wachten vermaken we ons een beetje. We kletsen. De kids spelen. Het zou allemaal heerlijk relaxed zijn als de grond niet zo hard was en er een stoel was om op te zitten ;-) 

Het buffet is heerlijk en bevat allerlei groentes die direct uit de jungle komen en die ik niet ken. Ik proef alles. Maxe eet witte rijst. De chief en zijn gevolg maken zich daar behoorlijk zorgen over. Maar ze geeft geen kick. Heerlijk dus. En authentiek op de grond opgegeten. Dat vind Maxe geweldig. Ik ietsje minder maar ik begin er al aan te wennen.

Na het eten komt de broer van de chief in tenue ons met een dans welkom heten. Niet om een kampvuur of zo maar gewoon - heel bescheiden dansje op onze kleine verdieping van de longhouse. Met een trommel muziekje. Aan de gezichten kun je zien dat ze het menen. Dit is authentiek. Daarna komt de vrouw van de chief en moeten wij ook een rondje dansen. En dat doen we natuurlijk. Lekker klungelig. Maarja. We staan in een longhouse midden in de jungle tussen de vliegende beestjes en kruipende kruipertjes. Niemand ziet ons. We hebben het leuk!!!

Het heeft niks weg van massa toerisme - het is echt een eerlijke oprechte ervaring. Dan komt de zelfgemaakte rijstwijn en de ‘Moonshine’ op tafel. En die mogen niet geweigerd worden. Na een Batang Ai toast (iets met ach hee ach hee en dan drie keer en heel hard) moet het ook nog ad fundum naar binnen. Ok. Kunnen wij. 

Daarna kids naar bed en beetje kletsen met nog meer rijstwijn die niet geweigerd mag worden. Uiteindelijk weet ik er toch een ‘nee dank je’ uit te prutsen. De chief is erg content met ons allemaal. Er volgen wat vragen. Aan mij over waar de vader van Maxe is bijvoorbeeld. Ze hebben het met me te doen lijkt. 

Uiteindelijk bedje in. Voor de kids veel te laat (rond elven). Ik ben blij dat ik tussen het muskietennet mag duiken want mijn vermogen om net te doen of ik niet overal spinnen, wespen en andere vliegende stekende beesten zie begint een beetje af te nemen. Ze zijn namelijk echt overal. Ik leg ook mijn tassen nog ff onder een netje. 

Bed viel mee. Boomhut was harder. Dus eigenlijk slaap ik best goed. Tot een uurtje of vier - als de haan wakker wordt. En dan - als ik daaraan ben gewend - tot een uurtje of vijf als Maxe wakker wordt. En dan tot een uurtje of zes als de gidsen in de keuken beginnen aan het ontbijt. Zucht. 

Meteen maar zwemmen dan. De douche waag ik mij niet aan. Verder heb ik zeer gehoorzame darmen en die zijn er met zicht op de toilet ook meteen mee gestopt. 

Fris ontbijten. Het ontbijt is heerlijk. Gebakken banaan - cake - vers brood ei en gebakken rijst. Zelfs Maxe smult. 

Daarna krijgen we een demo blaaspijp blazen. En we mogen zelf proberen. Blijkt gemakkelijker dan het eruit ziet om een klein pijltje verdacht hard ergens in te jassen. 

Superleuk om te doen. De competitie slaat toe! Ik ga nek aan nek met een van de jongens. 

Dan gaan we op pad. De chief neemt ons mee de jungle in. We gaan eerst een stukje met de boot. Daarna een enorm steile berg op klimmen. Dit is echt een pittige tocht. Het is glad. Het is steil. En we lopen midden door de bush. Wauw. Wij lopen hier midden in de jungle van Borneo! De vergezichten zijn echt bruut. De chief hakt met zijn mes het pad. Onderweg laat hij vallen zien, planten, hoe je bamboe kunt gebruiken. Hij maakt wandelstokken voor ons die we hard nodig hebben. 

Het klimmen is heftig. De insectenspray loopt er met deze luchtvochtigheid en temperaturen harder af dan je erop kunt spuiten. Alles is nat. Alles druppelt. We gooien water over ons hoofd. Ik dank die Meneer daarboven dat ik de tip van de gids om zo’n wanstaltig petje te kopen heb gevolgd want zonder petje had ik het niet gered. Maxe heeft het ook heet. Professioneel wordt ze door de Chief in de schaduw met water en wapperen weer bij haar positieven gebracht. 

Wat een beleving. Op de top worden we getrakteerd met een echt bijzonder vergezicht. We kunnen geen foto’s maken want worden aangevallen door ‘stingless bees’. Bijen die lijken op kleine vliegjes. Snel weer door.

De tocht naar beneden is zo nodig nog zwaarden. Glibberend en zoekend en voorzichtig balancerend lopen we achter de Chief aan naar beneden. Daar worden we verrast omdat het laatste deel van de tocht een waterval volgt waar we doorheen waden. Ik heb in Thailand al wat afgeglibberd waterval-technisch maar deze is behoorlijk heftig. Uiteindelijk komen we beneden bij een pool uit. Daar mogen we eindelijk dan vaan afkoelen. Voor de vorm trekken we onze doorweekte kleding uit. De kids glijden van de waterval af. Het water is koel en verfrissend. Yeah. We hebben het gehaald. We komen allemaal helemaal bij. 

We lopen nog een kleine vijf minuten het stroompje af en komen dan bij de lunchplek. Een rieten hutje in het bos - met een provisorische BBQ ernaast. Daar is onze stam al druk bezig met koken. BBQ kip en Kip gestoomd in Bamboe. Met allemaal jungle groentes. Echt geweldig. Maxe eet witte rijst (verrassend) en ik probeer iets anders te vinden dan een steen met mieren om op te zitten. In het water is het het meest veilig besluit ik. En nat was ik toch al. 

Maar wat is dit een unieke setup. Wij zijn hier alleen. Deze mensen hebben dit eten gemaakt van wat we onderweg gevonden hebben (met uitzondering van de kip en de rijst natuurlijk). We wassen onze borden af in de rivier. En wat is het hier mooi. En heftig. En prachtig. 

En die Maxe - die loopt als een echte globetrotter achter de chief aan. En ja - ze vond het moeilijk om tussen de kriebelplanten - mega mieren en vliegende weet niet wats te lopen. Maar ze heeft het toch maar mooi gedaan! Wat een bikkel is die dame! Ik ben echt heel erg trots. 

Dan mogen we de boot in. Zodra de motor op volke kracht draait valt er iets van me af. Het kriebelt nergens meer - een lekker windje door de haren en ik weet dat we op weg zijn naar een resort ditmaal. Met

Zwembad. En airco. Daar kijk ik echt naar uit. 

Aangekomen moeten we nog wel ff een pittige trap beklimmen en wel met onze eigen bagage. Ik heb niet veel maar in deze hitte is elke kilo te veel. Ook mijn tas begeeft het (wat is dat deze reis toch met tassen) maar... we redden het. Oei wat ben ik blij in de beschaafde wereld te staan. Oei wat liggen wij snel in dat zwembad!!!

Ons ‘buddy’ gezin is er ook. We eten ‘savonds samen. Zij zijn ook zes weken op pad! Misschien gaan we elkaar in Kota Kinabalu nog zien. 

Moe maar meer dan voldaan nu. 

Ik ga mijn welverdiende bedje in!